Er is misschien geen man in Hollywood die het idyllische vaderlichaam beter illustreert dan David haven. Er is iets onnavolgbaars aan zijn lichaamsbouw – niet echt torenhoog met 6’3 “maar toch imposant; een man van behoorlijke massa. Van zijn beurt in de megahit Netflix-serie Vreemdere dingen rollen in Zwarte weduwe en als de titulaire figuur in Neil Marshall’s noodlottige Hellboy herstart, leunt Harbor in de lichamelijkheid van zijn personages. Het informeert zijn intimiderende houding – of er wordt gewoon goedkoop naar geprikt voor ‘dikke grappen’ (uit schaamte, Marvel, uit schaamte.) Zelfs bij het spelen van een gruizige versie van Oscar the Grouch op een SNL digitale sketch, legt Harbor op.
Harbor is in bijna alle opzichten perfect gecast als een aangespoelde, alcoholische kerstman Tommy Wirkola‘s ironische zwarte komedie gewelddadige nacht. Vanaf de eerste keer dat we hem tegenkomen, opgezadeld naar een bar, pinten verdrinkend, leent deze kerstman evenveel van de legende van de man in het pak als van onze bekendheid met Harbour. Hij is het geluksstuiver van de film, een glazen muiltje dat zelfs in een film past en je met woordspelingen, knipogen en knikken om je oren kan slaan.
De Dode sneeuw regisseur past een kinderlijke verwondering, krankzinnig gevoel voor humor en bloederige gevoeligheden toe op dit verhaal over een niet-zo-Jolly Saint Nick die verstrikt raakt in een ontvoeringsplan. Zijn aanpak zorgt voor een hyperzelfbewuste, moderne redux van het personage in een film die evenveel eer betuigt aan films als Deadpool zoals het doet Die hard en Alleen thuis. Het werkt niet altijd, maar als het wordt toegepast, werkt de combinatie, het werkt best aardig, wat een hartelijke lach van goedkeuring van mijn publiek opwekt.
Terwijl hij zijn kerstcadeautjes bezorgt, wordt de kerstman overspoeld met drank. Hij strompelt van schoorsteen naar schoorsteen, klagend over hoe steeds minder kinderen tegenwoordig de mooie lijst halen. Videogames en contant geld zijn de belangrijkste items op hun verlanglijstje. Wanneer hij bij de Lightstone-residentie landt en hun voorraad cognac van de bovenste plank leegzuigt, bevindt de oude Kris Kringle zich midden in een aanval. Beneden, Trudy (Leah Brady) en haar disfunctionele familie gerund door de strenge en afkeurende matriarch Gertrude (Beverly D’Angelo) worden onder schot gehouden door een kersthatende huurling gespeeld door John Leguizamodie de 300 miljoen dollar wil waarvan hij vermoedt dat deze zich in de kluis van een landgoed bevindt.
We leren dat de kerstman een meedogenloos achtergrondverhaal heeft – en de tribale tatoeages op het hele lichaam die bij dat achtergrondverhaal passen – waarbij hij de schedels van zijn vijanden verplettert met een wapen dat toepasselijk “Skull Crusher” wordt genoemd. Terwijl hij dagenlang de dood achter hem uitdeelde, moet de kerstman de woede van zijn vorige leven kanaliseren om Trudy’s kerstwens te laten uitkomen – en haar familie te redden.
Overduidelijk belachelijk, gewelddadige nacht gedijt als het neigt naar de absurditeit – hoewel ik het had kunnen doen met minder zelfbewustzijn en meer ingewikkelde stuntchoreografie. Het geweld is grimmig – en Wirkola houdt het bloed zeker niet tegen – maar er is een eendimensionaliteit en eenvoud in de actiechoreografie waardoor ik meer wilde. Ik begrijp dat deze kerstman al jaren geen strijd meer heeft gezien, maar dat betekent niet dat zijn bewegingen er oud uit moeten zien. Gelukkig brengt Harbor genoeg rauw charisma in de rol om deze ondeugende tekortkomingen te overwinnen.
De cast van het ensemble is grotendeels charmant – en het is een bijzonder genot om te zien De rechtvaardige edelstenen doorbraak actrice Ed Patterson op het grote scherm – zelfs als alles na 11 uur is ingebeld. Misschien wel het meest verrassend, is er genoeg geest van vakantievreugde te midden van al het bloedvergieten om dit een vreemd goed gevoel en een publiekstrekker te maken. Er zijn maar weinig goede vakantiefilms gewelddadige nacht is niet van de bovenste plank, het is een vakantie-actier die zijn klontjes vrolijk geeft.
CONCLUSIE: David Harbor schittert als een in elkaar geslagen kerstman die terugkeert naar zijn brute wegen in ‘Violent Night’. Hoewel de film van Tommy Wirkola op sommige plekken een beetje overdreven zelfbewust is, is hij een op volwassenen gerichte publiekstrekker die actiefans de Bad Santa-film schenkt waar ze altijd al naar op zoek waren.
